Warme armen

Zijn arm voelde zacht en warm. Haar handen streelden er zachtjes overheen. Ze kon zich niet herinneren hem ooit zo aangeraakt te hebben. Waarom eigenlijk niet? vroeg ze zich af. Ze hield toch van hem? En hij van haar. Als je van elkaar houdt, zou je toch verwachten ooit elkaars armen te strelen. Ze bleef hem zachtjes aaien. Verzonken in gedachten en tegelijkertijd zo bewust bij hem. Ze verbaasde zich over hoe zacht de huid was. Alsof hij een pasgeboren baby was, klaar om van het leven te gaan genieten. Het voelde fijn. Het was alsof de tijd even stilstond. Even was er alleen dit moment, hij met haar, en het zou nooit stoppen. Altijd zou ze deze heerlijke aanraking mogen voelen, mocht ze bij hem blijven terwijl hij hier in zijn bed lag te rusten.

Ze keek op. Haar blik kruiste die van haar moeder, en daarna die van haar zus. Haar moeder legde zachtjes haar hand op haar rug. Over de wangen van haar zus liep een traan naar beneden.

Toen keek ze weer naar hem. De stille monitor naast zijn bed deed haar pijnlijk beseffen dat zijn mond nooit meer een adem zou uitblazen, zijn lippen nooit meer woorden zouden vormen en zijn ogen haar nooit meer zouden gadeslaan. Ze wist dat ze hem weldra haar laatste kus moest geven. Maar nu nog niet. Zolang zij streelde bleef hij nog even wie hij was. Zolang de aanraking er was, was haar vader er nog. Dus ze bleef aaien over dat ene plekje op zijn arm. Zodat het zacht zou blijven en warm, en zodat hij daar niet sterven zou.

 

Advertenties